έκθεση ιδεών: ρατσισμός!

Ημέρες και ώρες κι εποχές, Ελλήνων, αλλοδαπών, μεταναστών!
Ξέρεις βέβαια πώς συμβαίνει με το αναθεματισμένο το διαδίκτυο! Ψάχνεις να βρεις κάτι και ως ναυαγός παλεύεις στη θάλασσα της υπερπληροφόρησης και της παραπληροφόρησης του διαδικτύου! Άνοιξα λοιπόν κι εγώ το blogaki των μαθητών του Γ3 ν’ αναρτήσω κάτι σχετικό με το ρατσισμό, μια που αυτό είναι το θέμα που συζητάμε στο πλαίσιο του μαθήματος της νεοελληνικής γλώσσας και λέω: δε βρίσκεις κάτι πιο φρέσκο, πιο ζωντανό να συνδέσεις τα γενικά με τα ειδικά;
Πέφτω λοιπόν καταρχήν στους αιγύπτιους αλιεργάτες της Μηχανιώνας, που η απεργία τους κρίθηκε παράνομη και καταχρηστική. Μετά σκουντουφλάω στο ΛΑΟΣ που ζητά δημοψήφισμα για το δικαίωμα ψήφου των μεταναστών, γιατί φοβάται την αλλοίωση του έθνους μας, υποθέτω. Μετά ασθμαίνοντας τρακάρω σε μια ανάρτηση με τίτλο "άκου ελληνάκο"που τη βρίσκω εξαιρετική, αιχμηρή, τολμηρή. Θυμήθηκα επίσης τον Οδυσσέα Τσενάι, πάλι στη Μηχανιώνα, που τώρα σπουδάζει Ιατρική στη Βοστώνη και αυτοπροσδιορίζεται ως Αλβανός από την Ελλάδα. Μετά μπαινοβγαίνω σε δεκάδες σελίδες και blogs κι αρχίζω να παραπαίω από την αντιφατικότητα και την αστειότητα της ελληνικής κοινωνίας, την υποκρισία μικρών και μεγάλων, δημοκρατικών και φιλελεύθερων πολιτών, πολιτικών, γονιών, μαθητών και την αγανάκτηση αναμεμιγμένη με την αηδία!
«Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα». Τι να πεις λοιπόν στα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα; Ποια όλα; Αυτά που τους λέμε μέσα στην τάξη περί ισότητας, διαφορετικότητας, ετερογένειας, μαγικής συνύπαρξης; Αυτά που ζούνε κάθε μέρα στο δημοκρατικό μας σχολείο και στην επίσης δημοκρατική μας κοινωνία; Αυτά που ακούνε και βλέπουν στην τηλεόραση, στο δρόμο, στο βλέμμα των μεγάλων;
Μήπως οι περισσότερες απεργίες δεν κρίνονται παράνομες και καταχρηστικές είτε είναι Ελλήνων είτε αλλοδαπών;
Μήπως στο όνομα της οικονομικής κρίσης δε γίνονται περικοπές και απολύσεις και Ελλήνων και αλλοδαπών;
Μήπως δεν έχουμε δει σχολεία που για να αποφευχθούν επεισόδια ρατσιστικά οι βαθμοί υπολογίζονται με μεγάλη "ακρίβεια" μεταξύ Ελλήνων και αλλοδαπών μαθητών;
Μήπως δεν αποφεύγουμε να νοικιάσουμε το σπίτι μας στους «μαυρούληδες», αν και κατά τα άλλα τους συμπαθούμε;
Μήπως δεν έχουμε το νου μας όταν στο διπλανό διαμέρισμα μετακομίσει ένας Ρουμάνος ή Πακιστανός;
Μήπως δεν παίρνουμε εργάτες αλλοδαπούς στα χωράφια μας αλλά τους δίνουμε μικρότερα μεροκάματα;
Μήπως τα σπίτια μας δεν καθαρίζουν Αλβανές ή Ρωσίδες, ενίοτε και Ελληνίδες, που απλώς τις συμπονούμε;
Μήπως τα δημοψηφίσματα σε μια χώρα θα μπορούσαν να αμφισβητήσουν τα αυτονόητα δημοκρατικά κι ανθρώπινα δικαιώματα;
Μήπως οι παραπομπές σε δίκες ακυρώνουν σχολεία και παιδαγωγούς που κάνουν ό,τι θα'πρεπε όλη η κοινωνία και η πολιτεία να πράξει;
Τι να πεις... λοιπόν για να αποδείξεις
ότι δεν είναι ακριβώς όπως φαίνονται τα πράγματα;
ότι δεν είμαστε όλοι "ελέφαντες";

καλή χρονιά

καλή χρονιά!
Λέω να μη γκρινιάξω σήμερα αλλά να παραθέσω στίχους και μουσικές!

«Όσο μπορείς»
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.
Κωνσταντίνος Καβάφης


«Αργοπεθαίνει...»
«Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο " ι " αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια , που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.
Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.
Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.
Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας»
Πάμπλο Νερούντα

…δεν έχω καιρό να κουραστώ.
δεν έχω καιρό να μην αγαπώ, να μη μισώ
να μη θέλω, να μη σκοτώνουμαι.
…δεν έχουμε καιρό να πεθάνουμε.
Όχι. Όχι. Και δε θα φύγουμε απ’ τον κόσμο, να το ξέρεις
πριν αγαπήσουμε όσο ζητά η καρδιά μας,
πριν τραγουδήσουμε όσο ζητά η αγάπη.
… ίσα τραβάει ο κόσμος για την ευτυχία.
Από τις γειτουνιές του κόσμου,Γιάννης Ρίτσος