καλό μήνα!

doll face

Ένα βιντεάκι που μου έδειξαν οι γιοι μου, τους έκανε κλικ, το σχολίασαν και ήθελαν να το μοιραστούν μαζί μου. Και θέλησα να το "πετάξω" στη θάλασσα του διαδικτύου που πλέετε ως ταξιδευτές και που το σχολιάσαμε βέβαια με διαφορετικό τρόπο, ομολογώ ο καθένας!
- ποιο θα μπορούσε να είναι το πρόσωπο της κούκλας;
- συνειδητότητα ή όχι;
- επιλογή ή μπα;
- πρότυπα των ΜΜΕ ή ό,τι αξίζει;
- ελευθερία, δημοκρατία ή απλή εικαστική προσέγγιση;
- μίμηση ή "όλα ή τίποτε";
- ένας άλλος τρόπος σκέψης και ζωής διαμορφώνεται ή πάντα έτσι ήταν;
- όλα αυτά μαζί, κάποια απ' αυτά, τίποτα απ' όλα, κάτι άλλο;

Tell me Why

Ο κόσμος δεν μας προσφέρθηκε απ' τους γονείς μας, μας τον δάνεισαν τα παιδιά μας (Αφρικανική παροιμία)

Γι άλλη μια χρονιά γιορτάζεται και φέτος η παγκόσμια ημέρα για τα δικαιώματα του παιδιού.
Τα δικαιώματα των παιδιών, τα δικαιώματα μεγάλων
Το δικαίωμα στην υγεία, στην εκπαίδευση
Το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, στη ζωή, στο θάνατο
Άλλη μια χρονιά μας βρίσκει θλιμμένους γιατί όχι μόνο δεν αντιμετωπίσαμε το πρόβλημα του υποσιτισμού του πλανήτη αλλά γιατί δεν υπάρχει ούτε διάθεση ούτε πολιτική βούληση να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά. Αντίθετα οι προβλέψεις είναι πιο δυσοίωνες παρά ποτέ. Η φτώχεια αφορά όλο και περισσότερους ανθρώπους, όλο και περισσότερα παιδιά, σε όλο τον κόσμο, τον υποανάπτυκτο αλλά και τον αναπτυγμένο.
Η αντιμετώπιση του προβλήματος; Με ευχολόγια! Εξάλλου δεν κοστίζουν!
Και μπορούμε να ευχόμαστε και μεις που αδυνατούμε να πράξουμε (έτσι νομίζουμε) , να ελεημονούμε, να μας πιάνουν τα κλάματα όταν αντικρίζουμε τα πεινασμένα μάτια ενός παιδιού, να συγκινούμαστε όταν η τέχνη αναδεικνύει με το δικό της τρόπο το πρόβλημα.
Κι αφού εξιλεωθούμε στο βαθμό που μπορεί ο καθένας μας, να γυρίσουμε στο μικρόκοσμο και στα μεγάλα μας προβλήματα! πότε θ' αλλάξουμε αυτοκίνητο, πότε θα κάνουμε shoping therapy για ν’ αντιμετωπίσουμε το άγχος, πότε θα ...
Δε λέω! Όλοι έχουμε στο βαθμό που αναλογεί στον καθένα τις ευθύνες μας. Αλλά το φοβερό είναι ότι κατάφεραν να μας ενοχοποιήσουν αυτοί που έχουν τις πραγματικές ευθύνες ότι είμαστε συνυπεύθυνοι όλοι.
Εμείς φταίμε για το ασφαλιστικό;
Εμείς φταίμε για τη διαφθορά;
Εμείς φταίμε για το περιβάλλον που καταστρέφουμε;
Εμείς φταίμε για όλα!
Ε, όχι!
Εμείς για το μόνο που φταίμε είναι γιατί ανεχόμαστε και δεν αντιδρούμε έντονα, αποφασιστικά, αποτελεσματικά. Δεν είναι μόνο τα δικαιώματα των παιδιών που κάθε μέρα παραβιάζονται κατάφωρα παντού κι είναι τρομερό. Είναι που φτάσαμε να δεχόμαστε ότι τελικά δε δικαιούμαστε κανένα δικαίωμα, ούτε μικροί ούτε μεγάλοι.
Αλλά για ν’ αντιδράσουμε πρέπει να ξεβολευτούμε κι αυτό δεν το μπορούμε.
Δεν έχουμε καταλάβει ότι πολύ σύντομα θα βρεθούμε στη θέση όσων συμπονούμε!

Γκουαντάναμο...

Η ντροπή δεν έχει όρια
το θράσος δεν έχει όρια
η υπομονή δεν έχει όρια
η ανοχή δεν έχει όρια
η αντοχή δεν έχει όρια
Τελικά έχουμε γίνει οι άνθρωποι με την ελαστικότητα της σιωπής μας
να φτάνει στο άπειρο κι ακόμα παραπέρα;
Κάθε μέρα ακούμε, βλέπουμε, παρατηρούμε, διαπιστώνουμε όλο και κάτι που εξοργίζει το μέσα μας, που τεντώνει τις ευαίσθητες ανθρωπιστικές μας χορδές. Κι όμως από τίποτα έως ελάχιστα είναι αυτά που κάνουμε. Απλά κλείνουμε τα μάτια γιατί έχουμε πειστεί ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.
Άλλη μια ντροπή για την ανθρωπότητα το Γκουαντάναμο, μια από τις πολλές!
Και κάποιοι ήλπισαν ότι οι άνθρωποι κάνουν τη διαφορά κι όχι οι πολιτικές!
Συγκινήθηκαν μάλιστα αρκετοί, όταν ένας έγχρωμος ανέλαβε την προεδρία στις ΗΠΑ και πίστεψαν ότι θα είχε διαφορά η εξουσία αν άλλαζε χρώμα.
Το κράτος που συνεχίζει την ανάλγητη πολιτική του σε όλα τα επίπεδα αδιαφορεί για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για το περιβάλλον και τόσα άλλα.
Εμείς οι υπόλοιποι, οι πιο ευαίσθητοι, κράτη και πολίτες, τι κάνουμε;
Συντηρούμε με την ανοχή μας τα «Γκουαντάναμο», το ρατσισμό, τη βία, την απανθρωπιά…
Και καλά θα κάνουμε οι «Ευρωπαίοι» αλλά και οι «Ελληνάρες» να μην απενοχοποιούμαστε τόσο εύκολα γιατί και τα δικά μας "Γκουαντάναμο" δεν είναι λίγα ούτε ασήμαντα.

έρωτας, παιδεία, τρομοκρατία...

«Ερωτεύτηκα πολύ.
Έζησα όλη μου τη ζωή ερωτευμένος.
Με την κυριολεξία του όρου.Με συγκίνηση»
…«Βιώνουμε την έσχατη πλέον ανάγκη ανόρθωσης της παιδείας. Είναι όμως η υλιστική κατεύθυνση της παιδείας. Με την τεχνολογία τα ανθρωπιστικά γράμματα υποτιμούνται κι έτσι δημιουργείται μια ανισορροπία… Η αρχή είναι η ΠΑΙΔΕΙΑ. Ένας λαός προάγεται όταν έχει προηγμένη παιδεία. Αν όμως οι ανάξιοι επιπλέουν σ΄ όλους τους τομείς και κυρίως σ΄ αυτούς της πολιτικής… Πρέπει να υπερνικήσουμε την τάση αυτή. Το αποτέλεσμα είναι η δυσπιστία όλων…
Ο υλισμός είναι που σκότωσε το όραμα. Κι ο υλισμός είναι που διδάσκεται από γονείς και δασκάλους. Όλα γίνονται με στόχο την εξασφάλιση παχυλού κέρδους.
...«Δεν ήταν ποτέ λύση η τρομοκρατία. Εκτός αν εννοείτε την τρομοκρατία των ισχυρών της Γης. Την τρομοκρατία του κεφαλαίου και του υλισμού. Όχι, με την άλλη- αυτήν τη μεμονωμένη των αγανακτισμένων παιδιών- φοβάμαι ότι η εκτροπή καραδοκεί. Δεν απέχει πολύ η όποια εκτροπή από τα έσχατα αυτά φαινόμενα απόλυτου συντηρητισμού στα οποία πολιτικά ασυνείδητα καταφεύγουν οι άμυαλοι απογοητευμένοι».

Με αφορμή τη συνέντευξη του Εμμανουήλ Κριαρά μου γεννιούνται σκέψεις, συναισθήματα, προβληματισμοί
με συγκίνηση και απορία μαζί διαβάζω για τη ζωή, τον έρωτα, την παιδεία, την τρομοκρατία, την πολιτική…
τις σκέψεις ενός υπερήλικα, ενός πνευματικού ανθρώπου, ενός νέου πολύ νεότερου από πολλούς νέους και λιγότερο νέους και μεγαλύτερους αλλά όχι πολύ «μεγάλους»!
Τόσο ολοζώντανη νεανική σκέψη, τόσο φρέσκιες αντιλήψεις, τόσο λιγότερο κουρασμένος από πολλούς μας!
Πώς τον ζηλεύουμε!
Προσπαθούμε βέβαια, δε λέω, αλλά πόσο συχνά μας παίρνει από κάτω αυτή η ρουτινιάρικη, συνταρακτική, μαγική πραγματικότητα κι εγκλωβιζόμαστε στα στεγανά των συμβάσεων, δικαιολογούμαστε μέσα από την ανάγκη των «πρέπει» και κλείνουμε τα μάτια σε ό,τι πραγματικά αληθινό κι εξαίσιο;
Θέλουμε…θέλουμε…θέλουμε…
Και τι κάνουμε κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή
μέσα στη μέρα, μέσα στην τάξη
μέσα στο κοινωνικό χώρο, μέσα στη ζωή;
Ε! κάτι κάνουμε βέβαια!
Πιο απογοητευμένοι και φοβισμένοι, αν και πιο νέοι, είμαστε ή νιώθουμε από
τον «νεότατο» τελικά Κριαρά!
Άλλες φορές πάλι είμαστε αισιόδοξοι, ορμητικοί
«ερωτευμένοι» κι εμείς
με τον αγώνα, με την προσπάθεια, με τη δουλειά μας, με τους συντρόφους μας, με τους φίλους μας, με την ανάγκη μας να αλλάξουμε τη ζωή στο σχολείο, στην κοινωνία στην …πράξη
Όλο και λιγότερο, όλο και λιγότεροι όμως, η αλήθεια!
Όλο και με περισσότερες δικαιολογίες καθυστερούμε, αναβάλλουμε
μήπως και τη γλιτώσουμε
και δεν είν’ δικό μας αυτός ο …κλήρος
Δεν έχουμε τελικά το κουράγιο
Ούτε έτοιμοι ούτε θαρραλέοι είμαστε
μπροστά στο φόβο της ανατροπής
Προτιμούμε τις μικροανατροπές, τις μικροαποδράσεις
Τρόμος μας πιάνει
Δεν ξέρουμε από πού ν’ αρχίσουμε
πώς να τελειώσουμε
Και μετά από κάποιες, πολλές ή λίγες προσπάθειες
αισθανόμαστε βαθιά μέσα μας ένα μούδιασμα, ένα τέλμα
και λίγο εθελοτυφλούμε, λίγο προσπαθούμε, λίγο αγωνιζόμαστε, λίγο συμβιβαζόμαστε, λίγο ξεχνάμε όσα θέλουμε, λίγο θυμόμαστε όσα δε θέλουμε…
Απ΄ την άλλη βέβαια παίρνουμε δύναμη και κουράγιο
όταν διαβάζουμε ή ακούμε ή νιώθουμε
ότι δεν είναι μονόδρομος ο δρόμος
ότι «φυσάει ταξίδια από παντού»
ότι υπάρχουν κι άλλες φωνές, ακόμα κι αν δεν ακούγονται συχνά
ότι ό κόσμος είναι γεμάτους μικρούς ήρωες
Τότε νιώθουμε ένα φούσκωμα στο στήθος
μια ανάγκη να συνεχίσουμε
αυτό το λίγο, αυτό το μισό…
και …συνεχίζουμε
γιατί δεν μπορούμε αλλιώς να κάνουμε
γιατί δεν υπάρχει να ζήσουμε άλλος τρόπος !

24 Ώρες

Μία ακόμη εξαιρετική δουλειά της συναδέλφου Νίνας Γεωργιάδου από την Κάλυμνο.
Οι μαθητές στη χώρα μας δουλεύουν, σύμφωνα με το Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών το πιο σκληρό εργατικό ωράριο.
Μπορείτε να δείτε επίσης "τα πέτρινα χρόνια της εκπαίδευσης"