έρωτας, παιδεία, τρομοκρατία...

«Ερωτεύτηκα πολύ.
Έζησα όλη μου τη ζωή ερωτευμένος.
Με την κυριολεξία του όρου.Με συγκίνηση»
…«Βιώνουμε την έσχατη πλέον ανάγκη ανόρθωσης της παιδείας. Είναι όμως η υλιστική κατεύθυνση της παιδείας. Με την τεχνολογία τα ανθρωπιστικά γράμματα υποτιμούνται κι έτσι δημιουργείται μια ανισορροπία… Η αρχή είναι η ΠΑΙΔΕΙΑ. Ένας λαός προάγεται όταν έχει προηγμένη παιδεία. Αν όμως οι ανάξιοι επιπλέουν σ΄ όλους τους τομείς και κυρίως σ΄ αυτούς της πολιτικής… Πρέπει να υπερνικήσουμε την τάση αυτή. Το αποτέλεσμα είναι η δυσπιστία όλων…
Ο υλισμός είναι που σκότωσε το όραμα. Κι ο υλισμός είναι που διδάσκεται από γονείς και δασκάλους. Όλα γίνονται με στόχο την εξασφάλιση παχυλού κέρδους.
...«Δεν ήταν ποτέ λύση η τρομοκρατία. Εκτός αν εννοείτε την τρομοκρατία των ισχυρών της Γης. Την τρομοκρατία του κεφαλαίου και του υλισμού. Όχι, με την άλλη- αυτήν τη μεμονωμένη των αγανακτισμένων παιδιών- φοβάμαι ότι η εκτροπή καραδοκεί. Δεν απέχει πολύ η όποια εκτροπή από τα έσχατα αυτά φαινόμενα απόλυτου συντηρητισμού στα οποία πολιτικά ασυνείδητα καταφεύγουν οι άμυαλοι απογοητευμένοι».

Με αφορμή τη συνέντευξη του Εμμανουήλ Κριαρά μου γεννιούνται σκέψεις, συναισθήματα, προβληματισμοί
με συγκίνηση και απορία μαζί διαβάζω για τη ζωή, τον έρωτα, την παιδεία, την τρομοκρατία, την πολιτική…
τις σκέψεις ενός υπερήλικα, ενός πνευματικού ανθρώπου, ενός νέου πολύ νεότερου από πολλούς νέους και λιγότερο νέους και μεγαλύτερους αλλά όχι πολύ «μεγάλους»!
Τόσο ολοζώντανη νεανική σκέψη, τόσο φρέσκιες αντιλήψεις, τόσο λιγότερο κουρασμένος από πολλούς μας!
Πώς τον ζηλεύουμε!
Προσπαθούμε βέβαια, δε λέω, αλλά πόσο συχνά μας παίρνει από κάτω αυτή η ρουτινιάρικη, συνταρακτική, μαγική πραγματικότητα κι εγκλωβιζόμαστε στα στεγανά των συμβάσεων, δικαιολογούμαστε μέσα από την ανάγκη των «πρέπει» και κλείνουμε τα μάτια σε ό,τι πραγματικά αληθινό κι εξαίσιο;
Θέλουμε…θέλουμε…θέλουμε…
Και τι κάνουμε κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή
μέσα στη μέρα, μέσα στην τάξη
μέσα στο κοινωνικό χώρο, μέσα στη ζωή;
Ε! κάτι κάνουμε βέβαια!
Πιο απογοητευμένοι και φοβισμένοι, αν και πιο νέοι, είμαστε ή νιώθουμε από
τον «νεότατο» τελικά Κριαρά!
Άλλες φορές πάλι είμαστε αισιόδοξοι, ορμητικοί
«ερωτευμένοι» κι εμείς
με τον αγώνα, με την προσπάθεια, με τη δουλειά μας, με τους συντρόφους μας, με τους φίλους μας, με την ανάγκη μας να αλλάξουμε τη ζωή στο σχολείο, στην κοινωνία στην …πράξη
Όλο και λιγότερο, όλο και λιγότεροι όμως, η αλήθεια!
Όλο και με περισσότερες δικαιολογίες καθυστερούμε, αναβάλλουμε
μήπως και τη γλιτώσουμε
και δεν είν’ δικό μας αυτός ο …κλήρος
Δεν έχουμε τελικά το κουράγιο
Ούτε έτοιμοι ούτε θαρραλέοι είμαστε
μπροστά στο φόβο της ανατροπής
Προτιμούμε τις μικροανατροπές, τις μικροαποδράσεις
Τρόμος μας πιάνει
Δεν ξέρουμε από πού ν’ αρχίσουμε
πώς να τελειώσουμε
Και μετά από κάποιες, πολλές ή λίγες προσπάθειες
αισθανόμαστε βαθιά μέσα μας ένα μούδιασμα, ένα τέλμα
και λίγο εθελοτυφλούμε, λίγο προσπαθούμε, λίγο αγωνιζόμαστε, λίγο συμβιβαζόμαστε, λίγο ξεχνάμε όσα θέλουμε, λίγο θυμόμαστε όσα δε θέλουμε…
Απ΄ την άλλη βέβαια παίρνουμε δύναμη και κουράγιο
όταν διαβάζουμε ή ακούμε ή νιώθουμε
ότι δεν είναι μονόδρομος ο δρόμος
ότι «φυσάει ταξίδια από παντού»
ότι υπάρχουν κι άλλες φωνές, ακόμα κι αν δεν ακούγονται συχνά
ότι ό κόσμος είναι γεμάτους μικρούς ήρωες
Τότε νιώθουμε ένα φούσκωμα στο στήθος
μια ανάγκη να συνεχίσουμε
αυτό το λίγο, αυτό το μισό…
και …συνεχίζουμε
γιατί δεν μπορούμε αλλιώς να κάνουμε
γιατί δεν υπάρχει να ζήσουμε άλλος τρόπος !