Όταν έκλαψε ο Νίτσε, Irvin Yalom

• Γιατί δεν προσπαθείτε να μάθετε αυτά που μπορώ να διδάξω, αντί να προσπαθείτε ν’ αποδείξετε πόσα πράγματα δε γνωρίζω;
• Το άτομο δεν επιλέγει συνειδητά τους στόχους του. Οι στόχοι μας είναι ατυχήματα της ιστορίας. Κανείς δεν έχει τόση ελευθερία! Δεν μπορείς να βγεις από την προοπτική του καιρού, της κουλτούρας σου, της οικογέ-νειάς σου…αλλά εγώ δεν μπορώ ν’ αλλάξω τη ζωή μου. Είναι πολύ στε-νά συνυφασμένη με τα νήματα άλλων ζωών.
• Έχεις κάποιο φόβο, κάποια ντροπή, κάτι που δε σου επιτρέπει να εκφρά-σεις το θυμό σου. Αντίθετα, περηφανεύεσαι πως είσαι τόσο μαλακός. Κάνεις την ανάγκη να φαίνεται αρετή: θάβεις βαθιά τα συναισθήματά σου κι έπειτα , επειδή δε βιώνεις την οργή σου, υποθέτεις ότι είσαι άγιος. «΄Όταν καταπίνεις την οργή σου, αρρωσταίνεις».
• Είναι επικίνδυνο να ζεις με ασφάλεια! Χρειάζομαι μαγεία και πάθος. Δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς μαγεία. Ζωή χωρίς πάθος, ποιος μπορεί να τη ζήσει;
• Περισσότερο ερωτευόμαστε τον ίδιο τον πόθο από το αντικείμενό του.
• Ζήσε όταν ζεις! Ο θάνατος χάνει τη φρίκη του αν κάποιος πεθάνει έχοντας εξαντλήσει τη ζωή του! Αν ο άνθρωπος δε ζει στη σωστή στιγμή, τότε δεν μπορεί να πεθάνει τη σωστή στιγμή.
• Η φλόγα της πίστης τροφοδοτείται αδιάκοπα από το φόβο του θανάτου, της λήθης και της έλλειψης νοήματος. Ο χρόνος καταβροχθίζει συνεχώς και δεν επιστρέφει τίποτα.
• Η καλοσύνη σου, το καθήκον σου, η αφοσίωσή σου: αυτά είναι τα κάγκελα της φυλακής σου. Θα αφανιστείς από τέτοιες μικρές αρετές.
• Για να πλάσεις παιδιά πρέπει πρώτα να πλάσεις τον εαυτό σου. Αλλιώς θ’ αναζητάς να τα πλάσεις μέσα από ζωώδεις ανάγκες ή από μοναξιά ή για να μπαλώσεις τρύπες δικιές σου. Το καθήκον σου σα γονιός δεν είναι να παραγάγεις άλλον έναν εαυτό, αλλά κάτι υψηλότερο. Είναι να παραγάγεις έναν δημιουργό. Είναι επίσης λάθος ν’ αναζητάς την αθανασία γεννοβολώντας το γόνο σου στο μέλλον σαν να περιείχε το σπέρμα σου τη συνείδησή σου!
• Η σχέση του γάμου είναι ιδανική μόνο όταν δεν είναι απαραίτητη για την επιβίωση του κάθε συντρόφου. Αν δεν μπορούμε ν’ αγκαλιάσουμε τη μοναχικότητά μας, απλώς χρησιμοποιούμε τον άλλον ως ασπίδα απέναντι στην απομόνωση.
• Ξεπερνάς την απόγνωση μετατρέποντας το «ήταν να γίνει έτσι» σε «έτσι το θέλησα».